Koło gospodyń miejskowiejskich (tym razem sztuk dwie) spotkało się dziś przy wypieku chwytających się ostatniej szansy ludzików. Właściwie to dość smutna historia. Ludziki zostały zjedzone lub utopione w herbacie. Cóż... taki ich los.
Przy samym akcie tworzenia ciasteczek trzeba niezykle uważać, żeby mięśnie brzucha odpowiadające za wybuchy zginającego wpół śmiechu nie rozbolały za mocno.
Atak wesołości nastąpił kiedy zobaczyłyśmy nasze ludki, które po wyjściu z pieca, za sprawą różnej grubości ciasta, wyglądały jak uczestnicy konferencji o integracji międzyrasowej (od Afroamerykanów- po Skandynawów z północnych krańców kontynentu)
Ubawiłyśmy się też przy kształtowaniu bezów- bez rękawa cukierniczego. Jako panny zaradne poradziłyśmy sobie zatępując rękaw foliową torebką, co z tego zabiegu wyszło zobaczyć można poniżej. Jestem pewna, że są ludzie, którzy potrafią zrobić piękne bezy nawet łyżką- dojdziemy do tego;) Skupmy się na ciastkach. Są bardzo smaczne, a zawieszone na brzegu szklanki czy kubeczka niezwykle poręczne. Przepis na kruche ciasto pochodzi z bloga " Jak po maśle".