To był zawsze ten sam rytuał, dzień w dzień. Dziadek wracał z pracy, siadał ciężko za kuchennym stołem i nie ruszając się z miejsca, wyginając się nieprawdopodobnie otwierał szufladę kredensu i wyciągał łyżeczkę do herbaty. Przed dziadkiem w pół chwili pojawiał się cukier, cytryna i szklanka w metalowym koszyczku. Para z czajnika zasnuwała dziadkowe okulary i już za chwilę w całym domu rozlegało się dźwięczenie łyżeczki o cienkie szkło. Trzy łyżeczki cukru w herbacie to dziadkowe minimum. Swoją herbatę wolę bez cukru, pachnącą, gorącą, w ogromnym kubku z uchem. Nie o tym jednak chciałam pisać i nie dlatego wspominam o dziadkowym rytuale. W całej tej historii istotny jest kredens, który zawsze stał w babcinej kuchni. Teraz przechodzi renowację, wymianę zawiasów i zmianę koloru (może lepiej będzie jeśli zostanie biały?) Na powrót kredensu czeka już masa przetworów, na razie wciśnięta w ciemny kąt. Pyszne przetwory wymagają przecież godnej prezentacji, czyż nie?